13 Temmuz 2016 Çarşamba

TAM BİR OLMUŞ...

  Merhaba canlar size yazmayalı tam bir yıl olacak neredeyse ben bu bir yıllık zamanda çook fazla anı,dost ve hayat deneyimi biriktirdim. paylaşacak çok şey var aslında ama adım adım anlatayım ben yazdıkça yaşadıklarım iyisiyle kötüsüyle gözlerimin önünde yine canlanacak eminim.
                hareketli zamanlarım aslında rutine binmiş hayatımın değişmesi ile oldu pek de iyi bir başlangıç yapmadım babamın rahatsızlığını ve onu kaybetmemi sizlerle daha önce paylaşmıştım zor anlar zor duyguların içinde buldum kendimi biraz fevri belki birazda boşvermişlikle 7 yıl çalıştığım iş yerinden ani bir kararla ayrılmamla devam etti yaşam döngüm bu kararın tüm hayatımı etkileyeceğini biliyordum ama nasıl etkileyeceğini kestiremiyordum kafamın içinde bir dünya soru işaretiyle 7 yıl emek verdiğim her sabah farklı duygularla yolunu tuttuğum iş yerinden eşyalarımı toplayıp çıktım.

                o kadar çok eşya biriktirmişim ki ben bile farkında değildim kocaman bir koli iş deneyimi biriktirmişim aslında düşününce normal bu durum hayatının büyük bir bölümünü iş yerinde geçirenler için olası bir durum her adım attığım yerde unutulmayan dostlar, arkadaşlarla yoluma devam ediyordum.
                     neyse efendim devam edelim iş bulamama korkusuyla aklım allak bullakken bir hafta sonra çok iyi bir yerden teklif aldım ve insan kaynakları müdürü olarak işe başladım keyfim yerine geldi sayılırdı yeni bir iş deneyimi beni bekliyordu artık kendimi daha fazla geliştirmem lazımdı zor zamanlarımı 11 saatlik yoğun iş temposuyla boğuşurken ve iş anlamında kendimi geliştirmeye odaklanırken hafiflettim allah darda kalan kulundan yine yardımını esirgemedi babamı kaybetmenin acısını bu işi hayatıma sokarak yaşama tutunmam sebep olacak şekilde ayarlamıştı sanki imkansız dayanılması zor zamanlar geçirdim gecelerce uyuyamadım günlerce aklım başımda gezemedim ama çalışmak bana iyi gelmişti yorgunlukdan nasıl uyuduğumu hatırlamyordum bile kafamda beni yiyip bitiren sesler susmuştu artık kalbimde harap düşmüştü insan bazen kendini bırakması lazımmış bunu bir kez daha anladım bende öyle yaptım ve herşeyi akışına bıraktım bu sürede bir dünya birbirinden farklı insan tanıdım iyisi de vardı kötüsü de birde çok iyi bir dost kazandım işi doğayenlerden öğrenme fırsatını elde ettim ama gel zaman git zaman yoğun çalışma temposunun alında beni değilde annemi daha çok yorduğunu farkettim yaşlı annemi üzüp başarı kazanmaktansa belirsizlikle dolu günlere bir adım daha attım ve yine bir bitişle işten ayrıldım.

              allahtan vasıflı elemanım da çabuk iş buluyorum:)  bu defa bi şirkette muhasebe sorumlusu olarak işe başladım artık bir plaza kızıydım topuklu ayakkabılar, klasik kıyafetler, dosyalar, planlar, projeler, dedikodular, toplantılar, eğitimler, yoğun iş stresi beni bekliyordu annemin mutlu olmasımı sebep bilmiyorum ama şimdilik her şey yolunda gidiyor maşallah diyin lütfen...

         ben bunları yaşarken aslında nasılda büyüdüğümü farkettim artık başarıyordum adımlarımı daha sağlam atıyorum acı yaşamadan insan anlamıyormuş kendi güçünü potansiyelini ölümden başka her şeyin çaresi varmış yeter ki isteyelim yeter ki emek verelim aklımızı kullanalım ancak aptallar çözümler varken karşıdan izlermiş ve yeni güne başlayabiliyorsak sükredecek milyonlarca sebepimiz varmış canlarım şimdilik benden bu kadar daha sık yazmak için gelimden geleni yapacağım kendinize iyi bakın umudunuzu hiçbir zaman yitirmeyin sizleri seviyorum görüşmek üzere....

Hiç yorum yok: